Zo'n veertig jaar geleden reed door Nederland een paard-en-wagen
met op de huif twee teksten. Aan de ene kant stond: 'Jezus
Christus is gisteren en heden de zelfde' en aan de andere kant:
'Is die ouderwetse godsdienst ook voor nu'. De ene tekst
eindigde met een uitroepteken en de andere met een vraagteken.
De rondtrekkende jonge evangelisten, want van hen was deze
huifkar, riepen de mensen op om de boodschap van het evangelie
serieus te nemen, in plaats van deze af te doen als ouderwets
gedoe.
Maar ook vandaag de dag zou dezelfde leuze als thema voor een
evangelisatiecampagne het niet slecht doen!
"Veel mensen lopen in hun zoektocht naar geestelijke ervaring
de Kerk voorbij. Ze geloven niet dat daar spiritualiteit te
vinden is. Wat zou het goed zijn als we hen konden meenemen
naar een gemeenschap waar dynamische, vreugdevolle en
extatische lofprijzing is, en waar mensen zich bewust zijn van
de levende God en zijn aanwezigheid ervaren.
Een gemeenschap waar heldere uitleg van de Schrift is, die een
appel doet op het verstand, waar liefde volop aanwezig is, waar
een intens gebedsleven is en waar mensen geloofwaardig getuigen
van de werkelijkheid van God.
Als uw Kerk zo is, dan kunt u zich veroorloven om nieuwe mensen
mee te nemen, en zij zullen God ontmoeten. Als uw Kerk niet zo
is, moet u er iets aan doen."
Het hier aangehaalde citaat van 'Reality 5.0' presentator Michael
Green komt uit het december nummer van het blad 'Herstel'.
In zijn artikel 'Evangelisatie in een postmoderne cultuur'
constateert hij dat we leven in een tijd waarin de mens en het
vrije denken centraal staan, en Kerk en geloof door de
maatschappij voor nogal ouderwets worden gehouden.
Werd de moderne tijd gekenmerkt door zijn eindeloze discussies
aangaande theologische punten, de postmoderne mens ('post'
heeft hier de betekenis van 'periode volgend op') sprokkelt
zijn eigen 'geloof' wel bij elkaar.
In een EO-gids uit die zelfde periode vond ik een opinieartikel
over postmodern christendom.
De auteur hiervan voorziet 'Zwaar weer op til' wat betreft de
discussie over vernieuwing in de Kerk onder invloed van de tijdgeest.
Maar het portret dat hij van de postmoderne christen schetst
laat juist zien dat deze steeds meer op zoek is naar inhoud en
echtheid van z'n geloofsleven (en misschien is het daarom wel
dat het botst met traditie en dogmatiek).
Vernieuwing met als uitgangspunt 'terug naar de basis' is geen
stap achteruit, maar het herontdekken van Gods eeuwige plan.
Dan krijgen wedergeboorte, geestelijke gaven en meer van zulke
Bijbelse termen weer inhoud.
Dan kunnen we ons weer veroorloven 'nieuwe' mensen mee te nemen
en zij zullen God ontmoeten (...). Mag de beschrijving van de
Gemeente zoals Michael Green deze neerlegt dan wat oud klinken
(bijna 2000 jaar), ze is zeker niet ouderwets! Sterker nog; ze
bruist van het Leven! Want 'Jezus Christus is gisteren en heden
de zelfde' en daarom 'is die ouderwetse godsdienst ook voor nu'!
Rev.Camp [jan'98]