Deze natuurkundige wetmatigheid is gebaseerd op het gegeven dat geen energie verloren gaat en een
actie altijd een reactie voortbrengt, in welke vorm dan ook.
We kennen een demonstratiemodel hiervan in de vorm van een aantal kogels, opgehangen in een frame.
Laten we de buitenste kogel tegen de rest ketsen, dan blijven de middelste kogels schijnbaar
onbeweeglijk hangen en springt de buitenste kogel aan de andere kant opzij, om vervolgens weer terug
te zwaaien en eenzelfde actie vanaf die kant te veroorzaken. Zo blijft het geheel een tijdje
klikklakkend in beweging. De beweging sterft uiteindelijk langzaam uit via energieverlies door onder
meer het geproduceerde geluid, de luchtweerstand, het buigen van de touwtjes, etc. etc.
En zo wordt alles netjes volgen de natuurwetten verklaard. Hoewel een natuurlijk voorbeeld altijd wel
ergens mank gaan, zit in dit speeltje toch een geestelijke les. We komen vaak pas in beweging wanneer
we aangestoten worden. Logisch; we zijn als mensen uit onszelf niet tot zoveel in staat
(1) en hebben Gods impuls juist hard nodig.
Ook spoort de bijbel ons op vele wijze aan elkaar te bemoedigen en daar is zeker niets mis mee! Maar
wanneer dit, zoals dat frame met kogels, beperkt blijft tot een vast aantal personen heeft dit op den
duur het zelfde effect; We stoten elkaar wel om beurten aan, maar na een poosje komen we stil te hangen.
Wanneer we echter een tafel vol met knikkers nemen en daar, al dan niet gericht, een knikker tussen
werpen zullen volgens die zelfde natuurwetten de knikkers ook in beweging komen. Dat zal heel wat
onregelmatiger zijn dan in dat frame, en ze zullen juist alle kanten op springen. Maar één
effect zal zeker zijn; ze verspreiden zich. U snapt de vergelijking natuurlijk al;
Verspreiden = Verbreiden.
De eerste Gemeenten had buiten de zendingsopdracht nog een andere impuls: Vervolging. Deze was nodig
om tot het besef te komen dat het evangelie niet alleen voor de Jood was, maar ook de Romein, de Griek,
de Heiden, kortom alle mensen. (2) We kunnen discussiëren over in hoeverre
God de bewerker van die (en elke andere) bewegingen is, maar de Heilige Geest bewerkt in onze dagen
nog een belangrijke impuls: De ontmoeting.
Kerkmuren vallen weg, dogma's verstommen en Christenen vinden elkaar. Het gevolg van de impulsen die
God in onze tijd aan Zijn Gemeenten geeft is dat het christenen in beweging zet tot ver buiten de eigen
gelederen!
Eén van de nieuwe Opwekking liederen spreekt profetisch over dat 'er een tijd komt van grote
opwekking en elk mens die Jezus aanroept als Heer wordt gered'. We kunnen dit als ideaalbeeld voor
ons uitschuiven, maar de bijbel spreekt heel duidelijk over een late regen en de drukkende voorloper
(als bij een zomeronweer) in het wereldgebeuren voelen we toenemen.
Zo nu en dan valt er al een verfrissende spat als voorbode! Heeft u enig idee waar we al die mensen
moeten bergen en van onderricht zullen voorzien als die bui echt losbarst? 'Kunnen jullie er nog wat
bij hebben in die en die samenkomst, dan kunnen wij alle familie van de dopelingen herbergen'...
Wow! Dat klinkt toch wel wat ander dan; "Ik ben van Paulus! En ik van Apollos!
En ik van Kefas!" (3)
Toekomstmuziek? Ik denk van niet! Laten we alvast maar aan het idee wennen en ons voorbereiden. Weet u
dat dit als Gemeente zelfs onze taak is? Wat de Epheziërs brief ons zegt over apostelen, profeten,
evangelisten, herders en leraars is niet voor ons eigen comfort, maar dient (lees: dienen) om ons toe
te rusten tot dienst! (4)
Wanneer Jezus spreekt over rijpe oogst en weinig arbeiders (5) doet Hij
daarmee een beroep op ons allemaal als Zijn (op)volgelingen: Handen uit de mouwen; de één
als evangelist, de ander als herder, een volgende als leraar; een ieder waartoe God u roept.
En laten we elkaar daartoe aanstoten;
Er komt een tijd van grote opwekking!
Rev.Camp [mei'99]
