"Stel de priesters deze vraag over de wet: 'Als een van u een stuk heilig offervlees in zijn kleren
draagt en zijn kleren strijken toevallig langs wat brood, wijn of vlees, wordt dat dan ook heilig?"
"Nee, natuurlijk niet", antwoordden de priesters. "Heiligheid gaat niet zomaar van het ene op het
andere over." Toen vroeg Haggai: "Maar als iemand een lijk aanraakt en zo volgens de wet onrein wordt
en dan iets aanraakt, wordt dat dan onrein?" "Ja, inderdaad", antwoordden de priesters.
(1)
Ondanks het werk van Edison (uitvinder) en Philips (verbeteraar) gebruiken we naast de gloeilamp nog
steeds allerlei kaarslichtjes om onze huizen te verlichten en noemen dat dan 'sfeerverlichting'.
In TV klusprogramma's worden voor de gezelligheid zelfs kaarsjes in de badkamer geplaatst.
(Wie doet ze bij u aan en uit als u even uw tanden wilt poetsen?)
Maar sfeerlichtjes worden niet altijd om de gezelligheid toegepast; Je vind ze ook op rouwlocaties en
bij zogenaamde berm-monumenten. Als emotionele uitingsvorm kan ik me er best wel wat bij voorstellen,
maar aan de andere kant ontgaat mij toch een beetje het nut van kaarsen [maar ook bloemen] op bijvoorbeeld
een graf. Wie ziet ze nog als u weer naar huis gaat?
Iets anders waar ik me soms over kan verbazen, is het louter als sieraad dragen van een kruisje.
Je kunt natuurlijk aan de buitenkant niet zien of iemand wel of geen christen is, maar het idee alleen al.
Zelf heb ik eens meegemaakt dat iemand aan een juwelier vroeg of het ensemble "geloof, hoop en liefde" ook
zonder kruisje verkrijgbaar was (..). En dan zie je in films (vooral horror en thrillers) dat een kruis
als een soort afweer wordt gebruikt tegen aanvallende machten.
Natuurlijk staat het kruis voor een gelovige symbool voor Jezus' kruisdood en overwinning over de hel en
machten, maar zit er in een kruis op zich kracht zoals in zo'n film wordt gesuggereerd?
Ik moet daarbij denken aan de geschiedenis van de zonen van Skevas (2);
Zij hanteerden iets waar ze zelf geen deel aan hadden....
Wat het gebruik van symboliek betreft spreekt men in kerkelijke kringen ook wel van sacramenten, wat
letterlijk "een teken" [in Jezus' naam] betekent. Zo kent de katholieke kerk zeven sacramenten; Doopsel,
communie, vormsel, huwelijk, biecht, priesterschap en ziekenzalving. Daarentegen kent de reformatie
feitelijk maar twee en een half sacrament; de doop, het avondmaal en, zij het wat weifelend, (vandaar die
half) zalving met olie.
Nu is een sacrament slechts een teken, een symbolische handeling en heeft op zichzelf geen werking.
Zo wast het doopwater onze zonden niet af en maakt het 'tot ons nemen van brood en wijn' op zich ons
geen deelgenoot van Gods genade. Is het doopwater dan symboliek, de daad zelf is wel een essentieel sacrament
Toch neigen we bij het gebruik van zalfolie soms wel in die richting. We zalven zieken met olie omdat dit
in de bijbel staat (3), maar van Jezus lezen we niet dat Hij dit deed, en ook niet
dat Hij ons daarvoor een opdracht heeft gegeven. Jezus deed, om zo te zeggen, zelden iets hetzelfde, al
lezen we wel dat Hij zo af en toe wat speeksel gebruikte. (4)
Een bekend bijbelleraar zei eens gekscherend over een als geschenk gekregen flesje zalfolie uit Israel;
"wat zullen de zieken nu goed genezen..." Ziet u de misplaatste waarde die we aan dit sacrament kunnen geven?
Als de olie op zich iets zou betekenen, dan zou je het ook per post naar een zieke kunnen versturen, toch?
Ik moet denken aan reguliere geneesmiddelen (gebaseerd op een chemische reactie door het lichaam) in
tegenstelling tot energetische homeopathie (herstel van harmonie in het lichaam). Het eerste is
wetenschappelijk aantoonbaar, terwijl het tweede uiteindelijk tussen de oortjes komt te zitten.
Voor je er erg in hebt zit je met alternatieve zaken op een hellend vlak!
Jezus was gezalfd met Gods Geest (5) en vanuit die terminologie spreken wij dan
ook wel over gezalfde bedieningen, waarmee we een mate van geestelijke autoriteit of gezag van de persoon
aangeven. Bij bevrijding (gebed) is er evenwel spraken van [deels] geestelijke autoriteiten en [deels]
gelovig ontvangen. (6)
Zo ken ik iemand die de naam "Jezus" niet kan uitspreken (hoezo bezeten?) en een ander persoon die maar
niet van stemmen verlost raakt omdat de stemmen zo gezellig zijn (hoezo gebonden?) Het zijn evenwel
gebed en autoriteit (7) die [werkzaam] samen gaan, en niet gebed en olie, al staan
ze dan samen in één Bijbelvers vermeld. (8)
Op zich is het zalven met olie bijbels, maar als ik het zo wel eens in den landen hoor, zijn de [andere]
toepassingsvormen over het algemeen meer oud- dan nieuwtestamentisch van karakter. Helaas speelt, naar
mijn mening, de hang naar sfeer en mystiek in onze tijd hierin een niet te onderschatte rol. Over zalven
met olie in het algemeen wil ik daarom zeggen; Liever niet, dan een verkeerde verwachting wekken.
En tegen degenen die moeite met deze uitspraak hebben; "U die de schrift kent, begrijpt dit niet?"
(9)
Rev.Camp [nov'04]
