Volgens wikipedia telt Nederland zo'n 55 christelijke denominatie en
kerkgenootschappen; traditioneel, orthodox, vrijzinnig, charismatisch, noem het en
Nederland heeft het. Naast dogmatische verschillen zijn het vooral de uitingsvorm
waarin we ons onderling onderscheiden: Zo staan orthodoxe voor streng of nauwgezet
naleven van kerkelijke regels. Houden traditionele vast aan zekere gebruiken en
gewoontes. Oriënteren vrijzinnigen zich op het eigentijds cultureel denken. En
zetten charismatische geestelijke uitingen en gaven centraal.
Naast verschillen zijn er natuurlijk ook overeenkomsten. De vorm van
samenkomen welke zich in de vrije groepen ontwikkelde vindt inmiddels ingang in brede
kring; In het kader van verdiepen van geloofsbeleving wordt tijdens de samenzang
ruimte gegeven aan diverse vormen van lichamelijke expressie, al dan niet afgewisseld
met vrij gebed en het doorgegeven van geestelijke impressies zoals profetie, woorden
van vermaning of bemoediging. Ook de onderlinge ontmoetingen tijdens een kopje
koffie na afloop van de dienst of het zo nu en dan houden van een gezamenlijke
maaltijd komen we in brede kring tegen. En wat dat laatste betreft; We snakken
blijkbaar naar zulke onderlinge ontmoeting, omdat we daar blijkbaar door de week
niet (meer) aan toe komen....
Wanneer we de geloofsbeleving van nu vergelijken met die van enkele
tientallen jaren geleden, dan zien we dat vooral de vorm van samenzang en aanbidding
sterk is veranderd. Deze neemt steeds meer de stijl aan van de oorspronkelijk uitvoerende
artiest(en) waardoor de samenzang op z'n minst een nogal enerverende belevenis genoemd
kan worden. De keerzijde van deze opschaling is dat ze nauwelijks nog te reproduceren is
in kleine zettingen zoals een huiskring.
Onze samenkomsten zijn daardoor niet meer het
in groter verband samenkomen van kringen, wat het bijbelse aspect in zich draagt van 'een
ieder heeft iets' (1) , maar zijn meer een conferentie achtige
gebeuren geworden; Een ieder krijgt iets...
Hoe origineel we in onze vorm ook willen zijn, het blijft een mengeling van
traditie, gewoonte, Bijbels ideaalbeeld en onze wens om aantrekkelijk te zijn voor
bezoekers. In al ons enthousiasme vergeten we nogal eens dat niet onze vorm, maar
het uitleven van ons geloof doorslaggevend is of God aan ons, als kring van gelovigen,
zielen kan toevoegen (2) De geboorte van de eerste gemeenten
(3) begon immers met verkondiging van redding! Met andere woorden;
staat bij ons Jezus centraal of ons eigen welzijn. Ook wat de instroom (lees: doorstroom)
van gelovigen tussen gemeenten mogen we ons ook best wel afvragen of dit het gevolg is van
die conferentie cultuur of dat dit komt door de boodschap die we prediken.
In ons streven om laagdrempelig te zijn voor buiten- kerkelijken zijn we vaak
bang dat onze christelijke normen en waarden die drempel vormt. Maar niet zelden worden
zulke zaken door 'niet kerkelijken' juist wèl gewaardeerd, mits ze niet vanuit een wet, maar
vanuit respect voor God en liefde voor Jezus en de Bijbel gepredikt wordt. Helaas vinden
velen het zelf hanteren ervan nog net een stap te ver, (4) maar wat
gezaaid is... In dat opzicht hoeft ook traditie geen vies woord te zijn, zolang het maar inhoud
en draagkracht heeft. Hoe echter wij zijn, hoe meer God aan Zijn Gemeente kan toevoegen.
Een gemeente krijgt vorm door haar leden, en is daarmee niet meer dan wat haar
leden samen vormen. Het commentaar wat iemand kan hebben op (het ontbreken van) een bepaald
aspect van gemeentezijn wijst daarmee allereerst naar onszelf; Immers, onze eigen inzet is
mede bepalend voor het karakter van de gemeente!
We vergeten zo licht dat ook die mooie conferenties (zelfs de betaalde) mede tot stand komen
door broeders en zusters die zich voor een bepaald aspect ervan met hart en ziel hebben ingezet.
Deel zijn van een gemeente houdt dan ook in dat we een werelds denken verlaten en
ons juist inzetten naar een Bijbels gedachtegoed (5) . Zonder dollen;
sommigen menen als lid meer rechten te hebben dan de gasten. Zo van; 'Fijn dat u hier voor het
eerst bent, maar u zit op mijn stoel...!'. Laat ik u dan meteen uit die droom helpen; Jezus
droeg ons op om de minste te willen zijn (6) , en een ander uitnemender
te achten dan onszelf (7) . De beloning voor zulke inzet ligt niet in
het schouderklopje van anderen (8) maar in het verkrijgen van schatten
in de hemel. En dit niet voor de heb, maar om uiteindelijk weer in aanbidding aan Koning Jezus
aan te bieden! (9)
Vorm of structuur in een gemeente is daarom nog niet verkeerd, ja zelfs hard nodig.
Tijdens een bijzonder periode in de geschiedenis van de Tabernakel organiseerde David een hele
uitzonderlijke vorm van eredienst: Vierentwintig uur per dag aanbidding in de vorm van muziek
en zang. (10) Toch keerde bij Salomo de 'oude' situatie weer terug,
al was de heerlijkheid van God op dat moment mogelijk zelfs meer (?) dan tijdens die van David.
Met andere woorden: de vorm van onze samenkomsten dient ter ondersteuning van ons geloof en zal
het nooit vervangen!
Er ligt een uitdaging voor de kerk; Te zijn zoals God bedoeld heeft dat we zouden
zijn! Met andere woorden; ben je in de kerk of ben je de kerk.
Rev.Camp
[jan'10]
