Van oudsher verdelen we de Bijbel in twee delen: het Oude- en het Nieuwe Testament.
Het Nieuwe Testament vangt aan met vier afzonderlijke beschrijvingen van het leven van Jezus.
Er zijn opmerkelijke verschillen in opbouw tussen deze vier Evangelien.
Zo starten twee ervan met een soort inleiding en vermelden er maar twee Jezus' hemelvaart.
Maar alle vier beschrijven ze Jezus' kruisdood en leggen zo unaniem het verband naar Jezus' offer voor onze zonde.
Via het daarop volgende boek, de beschrijvingen van de handelingen van de apostelen
(en hun brieven en onderricht daarna), zien we hoe de aanzet tot de verspreiding van het Evangelie over de
hele toenmalige wereld startte en daarmee ook het overal ontstaan van geloofs-gemeenschappen.
De kerk-geschiedenis laat ons vervolgens zien dat de uitwerking daarvan door de tijd wisselde en zelfs grote pieken en dalen had.
Het Evangelie verspreide zich in het begin van de nieuwe jaartelling (1) sterk,
we zien gaandeweg een verschuiving van de uitvoering en betekenis van de doop (2) ,
en in de middeleeuwen zien we zelfs een groter accent op de hitte van de hel (3) dan de vreugde van de verlossing.
Pas begin vorige eeuw kwam de aandacht voor de belofte van de Heilige Geest weer in de belangstelling (4) ,
wat op zich het vervolg was van de herontdekking van het verlossingswerk van Christus (5) .
Toch valt het op dat in al die bewegingen er nooit sprake is geweest van een automatische en unanieme acceptatie van zo'n geestelijke vernieuwing.
Sommige groepen zette zich er tegen af, terwijl anderen er juist in doorslaan en daardoor eerder slachtoffers maken.
Het is opmerkelijk dat er een soort van drempel lijkt te liggen tussen de Evangelien en het boek Handelingen.
In het boek Handelingen lezen we op een gegeven moment over de vraag hoe (..) men gedoopt was (6) en
dat leidde tot de doop met de Heilige Geest, en de uitwerking daarvan.
Een dergelijke vraag zou in onze tijd net zo goed gesteld kunnen worden,
want leeft het beeld wat het boek Handelingen schetst nog in de kerken?
Wordt de aantrekkingskracht van de kerk gevormd door eigentijdse praise muziek en
spectaculaire uitingsvormen, of door de verkondiging van het (hele) Evangelie?
Wordt de behoefte aan een grotere kerkruimte bepaald door het aantal personen dat er niet (meer) in kan,
of door het aantal uitnodigende lege fauteuils? En waarom is er geen behoefte aan Bijbels onderwijs zoals destijds?
Weten we alles al, of weten we eigenlijk niet wat we missen?
De uitspraak: "Een Vol Evangelie" is qua omschrijving een goede hint naar een overeenkomstige
realiteit, want; Hoe vol is ons Evangelie? (7)
Rev.Camp
[aug'19]
